راهنمایی سال های کابوس من

سلام

مهربانو جان چند وقت پیش در مورد دوران خوش دبیرستانش پست گذاشت و من رو به فکر فرو برد. به سال های دور به سه دوره ی دبستان- راهنمایی و دبیرستان 

بعد یاد این افتادم که دوران راهنمایی من بدترین دوران عمرم بود. 

توی بهترین راهنمایی اصفهان درس میخوندم. غیرانتفاعی بود. البته اونموقع ها مثل الان قیمت ها سر به فلک نمیکشید. ولی بچه ها گلچین شده بودند. همه هم از نظر سطح مالی در یک سطح. اما هر کس با یک روحیه ی متفاوت. خیلی زود اونایی که مثل هم بودند جذب هم شدند. من با دو نفر دیگه یک مثلث دوستی رو درست کردیم که هنوز هم پابرجاست با اینکه هرکدوم یک گوشه ی دنیا هستیم

اما گروهی هم بودند مقابل ما اول ۳ نفر بودند و تا سال اخر شدند ۵ نفر. گروهی مغرور که بالاتر از خودشون رو نمیدیدند. فکر میکردند خودشون بهترین و بالاترین بچه ها هستند. 

اون موقع ها تنها کسی که به جز من اقامت خارج داشت یک دختری بود که کلا متولد ایران نبود و بقیه هیچ اقامت خارجی نداشتند. اما اینقدر دماغشون رو بالا میگرفتند که فکر میکردی هرکدوم بچه ی فلان الماللک یا فلان الدوله هستند. 

من اون موقع ها اعتماد به نفس پایینی داشتم البته هنوزم خیلی اعتماد به نفسم بالا نرفته !! اونا هم از همین نقطه ضعف من استفاده میکردند و من رو اذیت میکردند.

زمانی که سال دوم دبیرستان بهشون خبر رسید که من از ایران رفتم چندتاشون سعی کردند با من ارتباط دوستانه برقرار کنند. اما بعد...

اون موقع ها خیلی بچه بودیم اما حالا هرکدوم ۲۷-۲۸ سالمون شده اما اونا عوض نشدند. 

از اون گروه ۳ نفرشون از ایران رفتند اما باز هم کشوری که من زندگی میکنم از اونا بهتره و باز هم اونا برای من قیافه میان :)))

گاهی فکر میکنم آدما فرقی نمیکنه اگر بچه باشند و حسود بزرگ هم بشن حسادت هاشون بزرگتر میشه فقط همین 

چرا ما نباید اگر خانم ایکس از ما موفقتر یا در سطح ما هست تخریبش کنیم؟ یا اصلا چه حقی داریم کسی که حتی از ما پایین تر هست رو بکوبیم؟ 

پی نوشت:

۱-پازل کمی بیشتر پیشرفت کرده. اما فردا مجبورم جمعش کنم . مامان شوشو میاد دیدن بابام و مامی جان گفتند که باید جمع بشه. فعلا با شوهر جان در حال مذاکره هستیم که جمع نشه 

۲-امروز یک دوست رو دیدم . بعد از مدت ها یک تنوع خیلی خوب بود. کلی هم از مصاحبت باهاش لذت بردم