امروز من تصمیم گیرنده هستم پس بمیر

روز هفتم ماه ژون (June). هوا اونقدر گرمه که تنها لذت آرامش بخش نوشیدنی خنکی هست که از دستگاه با یک دلار به تو چشمک میزنه. 

فقط دو روز مونده تا امتحان ها تمام بشه و بگی سلام تابستون. استرس امتحان ها و گرما و این آفتاب سوزان ظهر چاره ای نمیذاره که به کتابخونه پناه ببری. جایی میخوای که خنک باشه بی صدا باشه و دنج که هم بتونی بخوابی هم درس بخونی. غافل از اینکه اون روز کتاب خونه قرار نبود ساکت باشه.وقتی صدای جیغ چند تا دختر و آلارم در اضطراری کتابخونه رو میشنوی اون قدر گیج میشی که زمانی که صدای ده ها تیر به گوشت میرسه تازه میفهمی امروز یکی تصمیم گرفته که چند نفر رو بکشه...

 

این داستان نبود. اتفاقی بود که دقیقا ۷ ماه ژوئن در دانشکده ی ما افتاد. اخبارش توی بی. بی  سی   بود. یه پسر که ۳ سال پیش دانشجوی همین کالج بود اول پدرش و برادرش رو توی خونه کشت اونا رو آتیش زد بعد اومد سمت کالج ما. 

اول توی خیابون دم کالج شروع کرد به تیر اندازی که یک راننده و سرنشین اون رو کشت که راننده کارمند و سرنشین دختر و دانشجو ی کالج ما بودند. بعد هم اومد توی کالج توی کتاب خونه و اونجا رو تیربارون کرد تا پلیس کشتش. 

اون روز من از صبح کالج بودم دو تا امتحان داشتم اولی انلاین بود که دادم و دومی هم ساعت ۱۲:۳۰ شروع میشد. 

خواهر من توی کالج کار میکنه اونم در قسمت کتاب خونه. همیشه مواقعی که وقت داشته باشم میرم پیش اون تا با هم باشیم. دو روز قبلش رییسش بهش زنگ زده بود که نمیخوام دیگه بیای سر کار فعلا چون دانشجو ها اونجا برای کار در کالج بودجه ی محدودی دارند و خواهر من خیلی بیشتر از اونی که باید کار کرده بود. 

منم وقت زیادی توی کتاب خونه طلف نکردم. گفتم میرم سر جلسه امتجان که بتونم کمی هم تقلب روی میز بنویسم 

چند ثانیه ای دم ورودی کتاب خونه موندم تا لیست کتاب هایی که گذاشته بودن مجانی دانشجو ها ببرن ببینم گاهی کتاب های تاریخی خوبی بین اینا هست اما زنگ ساعت که ۱۲ رو اعلام میکرد به یادم آورد که امتحان دارم و اس ام اس همکلاسیم که بهم گفت امتحان ساعت ۱۲ شروع میشه باعث شد من با عجله بدوم به سمت کلاسم که دقیقا نقطه ی عکسی بود که اون لحظه بودم. 

وقتی رسیدم دیدم اشتباه بوده و امتحان ۱۲:۳۰ هست. هنوز نفسی تازه نکرده بودم که یکی از بچه ها با عجله وارد کلاس شد و گفت صدای شلیک گلوله رو شنیدید؟ باورم نمیشد قبلا ۲ بار کالج تهدید شده بود به بمب گذاری و تیر اندازی و منم فکر کردم مسخره بازی هست. 

بلافاصله دیدم در های کلاس قفل شده از پنجره میدیدم که دانشجو ها دارن از کتابخونه میدون به سمت پارکینگ و از سمت دیگه ۳ تا پلیس رو دیدم که با اسلحه دارن میرن سمت کتابخونه. 

تنها کاری که کردم زنگ زدم به خواهرم که من خوبم جام امنه در کلاس قفله خیالتون راحت. 

کلاسی که من توش بودم ساختمان جدید بود که سیستم حفاظتی داره. موقع اضطراری مثل همین تیراندازی در ها اتوماتیک از بیرون قفل میشه کسی نمیتونه وارد بشه و شیشه ها هم ضد گلوگه هست. پس جای ما امن بود فقط بد ترین جا بودیم که نه کسی ما رو میدید نه ما کسی رو می دیدیم. 

تنها راه ارتباطیمون اخبار زنده ای بود که با کامپیوتر میدیدم. 

تا ساعت ۳ توی کلاس زندانی بودیم هر خبر ی چیزی میگفت یکی میگفت ظاهرا ۷ نفر کشته شدن فقط توی خود کالج یکی میگفت ۱۰ نفر کشته شدن و کسی از وضعیت اون تیرانداز حرفی نمیزد. 

لحظات خیلی بدی بود. ساعت ۳ که شد دیدیم دونه دونه ساختمان های مجاور رو دارن تخلیه میکنن ما هم وسائلمون رو برداشتیم و فرار کردیم. یادمه از کالح که خارج شدم مسافت طولانی رو دویدم. حتی نذاشتن ماشینم رو بردارم. 

فردای تیراندازی اعلام شد که «جان ظواهری» اول پدر و برادرش رو کشته بعد میاد سمت ما به اون ماشین تیر اندازی میکنه که راننده درجا و دخترش دوشنبه یعنی ۳ روز بعد از تیر اندازی مرد و یک خانم که ما بهش خانم بازیافت میگفتیم و همیشه بطری ها و قوطی ها رو از اشغال ها جدا میکرد کشته شد تا خودش توسط پلیس کشته شد. جمعا ۶ نفر. 

ولی فاجعه بود. تا مدت ها هر صدای بلندی من رو گریه می انداخت 

همش تصور میکردم اگر اون روز خواهرم اونجا بود و من کمی دیر تر میرفتم میتونستم به جای اون خانم باشم یا اگر خواهرم بود ممکن بود کشته بشه چون تیراندازی او در کتاب خانه به سمت کارکنان بوده که چندتاییشون هم زخمی شدن. 

اون روز تقدیر بود که خواهرم سرکار نره و منم دوست منم ساعت امتحان رو به من اشتباه بگه. 

متاسفانه قانون منع حمل سلاح گرم در امریکا وجود نداره و اون پسر با حدود ۳۰۰ خشاب اومده بود کالج یا شایدم میدان رزم!!

این چیزا رو امروز یادم اومد دوباره که وبلاگ  الهام جان رو خوندم که حراست گفته بود باید دانشجو ها رو کنترل بیشتر کنند و اون به شوخی نوشته بود :به وسایل توی کیفم فکر میکنم: نارنجکم، تفنگم، کلاشینکفم، تانکم که تو پارکینگه!!!

این من رو به فکر برد که اگر کمی در کالج ما هم کمی مراقبت بیشتر بود شاید این اتفاق نمی افتاد....

پی نوشت

۱- با اینکه وقت کمی داشتم اما تونستم برای ۵ تا دانشگاه درخواست پذیرش بدم. ۳ تا دانشگاه دولتی و دو تا خصوصی. حالا دیگه باید منتظر موند تا ماه اردیبشهت که جواب ها رو میدن. مرسی از همه برای حمایتتون 

۲- سرما خوردم 

۳- پل صدر چقدر قشنگه خوشمان آمد. دیشب خودم افتتاحش کردم امروز هم مامی جان رو بردم پل صدر گردی :))

4- ریحانه جان کجایی؟ خبری ازت نیست. اومدم برات کامنت بذارم دیدم کلا بستی. یه خبر بده از خودت عزیزم